لائَي جو وِئا، سو مَنجِهِين ٿو مَچُ ٻَرَي
سو اُجهامَي ڪِئا، جِهِ سورِيندَڙ سُپِرِين
سُرُ رِپَ
لائَي = ٻارَي، مچائَي، دونهين دکائي
وِئا = ويا
مَنجِهِين = اندر ۾، بدن ۾، دل ۾
مَچُ = باھ جو آڙاھ
اُجهامَي = وسامي، جهڪو ٿئي
ڪِئا = ڪيئن، ڪٿان، ڪهڙي طرح
جِهِ = جنهن
سورِيندَڙُ = مچائيندڙ، زور وٺائيندڙ
سُپِرِين = محبوب، جانب، سڄڻ، پرين
بيت جو پس منظر
~ محبوب جيڪو ٻاري ويا، سو اندر ۾ مچ اڃان پيو ٻري.
~ اُها باھ ڀلا ڪيئن وسامندي, جنهن کي مچائڻ وارا پاڻ محبوب آهن.
سمجهاڻي
چوندا آهن عشق باھ آهي، جيڪا ڪنڀر جَي آوِيءَ، سِرُنِ پچائڻ جَي کُورَي ۽ ڌماڪي سان ڦاٽندڙ ڪنهن جبل جَي لَاوَي جيان، رات ڏينهن، هر گهڙي، هر پل ٻرندي رهندي آهي.
هيءَ ساڃاھ سڀني کي آهي پر هن باھ جي لذت، لطف ۽ مزو ايڏو تہ وڻندڙ ۽ موهيندڙ آهي. جو چقمق جيان هر ماڻهون ڇڪجيو، سوگهو ٿيو پيو هن باھ ۾ سڙندو ۽ پڄرندو آهي. اڄ ڏينهن تائين الائي ڪيترا عاشق پتنگ جيان هن باھ جو کاڄ بڻجي سڙي مري ويا ۽ الائي ڪيترا اڃان سڙي کامي مرڻ لاءِ تيار پيا ڏسجن.
ماڻهون جڏهن ڪنهن وينگس جي ريشمي زلفن، ناسي نيڻن ۽ قاتل ادائن جو اَسِيرُ بڻجي ٿو تہ هيءَ عشق جي باھ سندس سڄي وجود کي ويڙهي، سمهڻ نہ ٿي ڏئي. هن باھ ۾ نہ رڳو دل پر دماغ، اکيون ۽ بدن جو هر حصو جلي، سڙي، پڄري زخمي ٿيو پئي.
هيءَ عشق جي باھ شايد ڪڏهن نہ وسامي سگهندي؟ ڇو تہ هن باھ کي لڳائڻ ۽ مچائڻ وارو محبوب پاڻ ئي پنهنجي ادائن سان دل کسي باھ لڳائي هليو وڃي ٿو.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____
مظفر منگي جو جنم عظيم تاريخي ۽ ثقافتي اهڃاڻ مهين جي دڙي جي ڪک ۾ اڏيل ٻلهڙيجيءَ جي مهڪ واري چيڪي مٽيءَ ۾ ٿيو. سندن والد محترم استاد سان گڏ لطيف شناس، ليکڪ ۽ ڊرامه نويس هيو. پاڻ جڏهن جوان ٿيو ته بيباڪ صحافي، شاعر، اديب، محقق ۽ ڀٽائيءَ جي پارکو مرحوم هدايت منگيءَ جيڪو سندن وڏو ڀاءُ ٿئي سندن تعليم ۽ تربيت ڪئي.