ڍَاٽي گهڻا اچن، مَنُ سَوڍَي ونگسئو
ڪا جا لائي مينڌري، لالي کي لڱن
راڻو اکَڙيَن، وساريان نه وسري.
سر مومل راڻو
ڍَاٽي : راڻي جي شهر جا ماڻهون، ڍٽ جا ماڻهو
ونگسئو : قابو ڪيو، ويڙهيو، وڪوڙيو، لپيٽيو، ونگي ڇڏيو، سوگهو ڪيو، پاڻ سان ويڙهي ڇڏيو. ونگسئو لفظ دراصل سنسڪرت ٻوليءَ جي لفظ وَنڪَ مان ورتو ويو آهي.
لَالي : ميندي، عشق جا خُمار- جڏهن ڪنهن سان عشق ٿئي ٿو ته ماڻهونءَ جون ادائون، انداز انوکا ڏسبا آهن. سندس Body language ڳاڙهسُرا ڳل، خماريل اکيون، بي چيني، بيقراري،ڳورو آواز، ڪنهن جي خيالن ۾ گم رهڻ هنن سڀني ڳالهين کان سواءِ اندر ۾ به عشق ٽڪي ديرو ڄمائي ٿو.
راڻو اکڙين : راڻو هر وقت اکين اڳيان ٿو رهي.
بيت جو منظر
مومل ٿي چئي ته منهنجي راڻي جي شهر ڍٽ جا هونئن ته ٻيا به ڪيترائي ماڻهون آهن، پر منهنجي دل، ساهه ۽ جسم کي سوڍي جي پيار سوگهو ڪيو آ، قابو ڪيو آ.
مان مينڌري جي محبت ۾ اهڙي ته رنگجي وئي آهيان جو هر وقت هن عشق جي مئيڪشيءَ جا خُمارَ منهنجي بدن، دل ۽ اکين ۾ نمايان آهن.
راڻو هر وقت منهنجي اکين اڳيان آهي. جيڏانهن ٿي نهاريان رڳو راڻو ئي راڻو پئي پسان. پوءِ ڀلا مان کيس ڪيئن ٿي وساري سگهان...!!؟
سمجهاڻي
ڀٽائيءَ جو هي رومانس سان ڀرپور بيت ڪاڪ جي مومل ۽ ڍٽ جي راڻي جَي عشق جو لازوال داستان آهي. جيتوڻيڪ مومل ۽ راڻي جو هي عشقيه قصو ڀٽائيءَ کان اڳ ٿي گذريو آهي پر ڀٽائي ان کي ايئين ٿو بيان ڪري ڄڻ هي قصو هينئر اسان جي اکين اڳيان پيو ٿئي. هن قسم جو اظهار ته اهو ئي ڪري سگهي ٿو جيڪو پاڻ به ڪٿي قابو ٿيو هوندو.
محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
مظفر منگي جو جنم عظيم تاريخي ۽ ثقافتي اهڃاڻ مهين جي دڙي جي ڪک ۾ اڏيل ٻلهڙيجيءَ جي مهڪ واري چيڪي مٽيءَ ۾ ٿيو. سندن والد محترم استاد سان گڏ لطيف شناس، ليکڪ ۽ ڊرامه نويس هيو. پاڻ جڏهن جوان ٿيو ته بيباڪ صحافي، شاعر، اديب، محقق ۽ ڀٽائيءَ جي پارکو مرحوم هدايت منگيءَ جيڪو سندن وڏو ڀاءُ ٿئي سندن تعليم ۽ تربيت ڪئي.