سَوڍَا سُورَ سُڪائيُون، اکيون آبُ نه ڪَن
رَاڻَي جي رهَاڻ کي، ورُوڻيون وَڃَن
سي ڪيئن مينڌرَا مَچَن، جي تو سُوريءَ چَاڙهيُون.
سر مومل راڻو
ڏکين لفظن جي معنى
سُڪائيُون = خشڪ ۽ سُڪي ويل اکيون جن مان گهڻي روئڻ ڪري هاڻي ته ڳوڙها ئي سُڪي ويا آهن.
آبُ = پاڻي، هتي مع نىٿيندي لُڙڪَ، ڳوڙها، هنجُون.
رهاڻ = ڪچهري، پرينءَ سان گهاريل پَلَ.
وَرُوڻيون = روئڻهارڪيون، بيچين، بيتاب.
مَچَن = کلي خوش ٿين، طاقت ڪن، باغ بهار ٿين، سَرهيون ٿين.
سُوري = ڦاهي، ڦاسي.
بيت جو منظر
او سوڍا !! تنهنجي فراق، وڇوڙي ۽ جدائيءَ ۾ منهنجيون اکيون روئي روئي سُڪي خشڪ ٿي ويون آهن. هاڻي ته هنن اکين مان لڙڪ به وهڻ بند ٿي ويا آهن، پاڻي ئي سُڪي ويو اٿن.
او راڻا !! هي منهنجيون اکيون تنهنجي رهاڻين، ڪچهرين، توسان گڏجڻ ۽ توکي ڏسڻ لاءِ ڏاڍيون بيتاب رهن ٿيون.
او مينڌرا !! هنن اکين کي ڀلا ڪهڙو سُڪون ۽ قرار هوندو. هي نيڻ ڀلا ڪيئن خوش رهندا ۽ سَرهَا ٿيندا جن کي تو ڦاسيءَ چاڙهي ڇڏيو آهي.
سمجهاڻي
سر مومل راڻو حسناڪين، دلڪشين، سونهَن سندرتا جو سر آهي. هن سر ۾ ڀٽائيءَ محبوب جي ظاهري عضون جي سُونهَن کي پنهنجو موضوع بڻايو آهي. محبوب جي رهاڻين کان جدائيءَ جي سورن صدمن، اهنجن، ايذائن، پيڙائن، ڀوڳنائن، انتظارن ۽ اوسيئڙن کي فوڪس ڪيو آهي.
جيتوڻيڪ ڦاسي ته ڪنڌ ۾ رسو وجهي ساهه گهٽي مارڻ کي چئجي ٿو پر هن بيت ۾ ڀٽائيءَ جي اکين کي ڦاسي ڏيڻ واري ڳالهه سندس شاعراڻي رس چس، نزاڪت، نفاست ۽ نازڪ خياليءَ جو اعلى نمونو ۽ شاهڪار آهي.
محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
مظفر منگي جو جنم عظيم تاريخي ۽ ثقافتي اهڃاڻ مهين جي دڙي جي ڪک ۾ اڏيل ٻلهڙيجيءَ جي مهڪ واري چيڪي مٽيءَ ۾ ٿيو. سندن والد محترم استاد سان گڏ لطيف شناس، ليکڪ ۽ ڊرامه نويس هيو. پاڻ جڏهن جوان ٿيو ته بيباڪ صحافي، شاعر، اديب، محقق ۽ ڀٽائيءَ جي پارکو مرحوم هدايت منگيءَ جيڪو سندن وڏو ڀاءُ ٿئي سندن تعليم ۽ تربيت ڪئي.