ڪِنِي ڪِنِي مَاڙُهين، پَيئي ڪَلَ ڪائِي

ڪِنِي ڪِنِي مَاڙُهين، پَيئي ڪَلَ ڪائِي
رَسِئا جَي رَمزَ کَي، تَنِ پارِسِي پائِي
اَلاِنسَانُ سِرِي وَ اَنَا سِرهُ، وَرَتِي اِيَ وَائِي
رَاجَا رَاڳائِي، هَرِدَوئِي هَيڪُ ٿِئَا

سُرُ سَورَٺِ

ڪِنِي ڪِنِي = ڪنهن ڪنهن
مَاڙُهين = ماڻهن کي
ڪَلَ = ڄاڻ، خبر
رَسِئا = پهتا، معلوم ٿي سگهيُنِ
رَمزَ = ڳُجُھ، رازُ، اشارو
پَارِسِي پَائي = هن ڳُجھ کي پروڙيو، هن راز کي سمجهو، هي ڳجهارت ڀڳي
اَلاِنسَانُ سِرِي وَ اَنَا سِرهُ = انسان منهنجو ڳُجُھ آهي ۽ مان انسان جو ڳُجُھ آهيان - حديث
اِيَ وَائِي = اِها پچار، اها وائي، اها ٻولي
رَاجَا = راءِ ڏياچ
رَاڳَائِي = ٻيجل - جنهن سرندو وڄائي سِرَ جي سَينَ هنئي
هَيڪُ ٿِئَا = هڪ ٿيا، گڏجي ويا، ملي ويا

بيت جو پس منظر

~ ڪنهن ڪنهن ماڻهونءَ کي ڄاڻ آهي.
~ جن هي راز ڄاتو سي ئي هي مام پروڙي سگهيا.
~ اِها ئي پچار پئي هلي تہ انسان خدا جو ڳُجُھ آهي ۽ خدا انسان جو ڳُجُھ آهي.
~ راءِ ڏياچ ۽ ٻيجل پاڻ ۾ ملي هڪ ٿي ويا.

سمجهاڻي

هي هڪ راز آهي جيڪو هر ماڻهون ڄاڻي ۽ سمجهي نٿو سگهي. لکين ۽ ڪروڙين انسانن مان ڪي عارف هوندا، جن جي رمز ۽ اندرئين اک ئي هن راز کي پروڙي سگهي ٿي.
خدا تعالي' فرمايو: ”انسان منهنجو ڳُجُھ آهي ۽ مان انسان جو ڳُجُھ آهيان“
صوفي چون ٿا ان جو مطلب اهو ٿيو تہ خدا ۽ انسان جي وچ ۾ ڪو راز آهي، ڪو لِڪُ آهي، ڪا ويجهڙائي ۽ هڪجهڙائي آهي.
هن الجهيل ۽ منجهيل سُٽَ کي سڀڪو سلجهائي نٿو سگهي. هي روحاني ڳجهارتون جهڙي تهڙي جي سمجھ کان
مٿي آهن. ڇو تہ جيڪو راءِ ڏياچ ۾ آهي سو ئي ٻيجل ۾ بہ آهي. تڏهن ئي تہ راءِ ڏياچ ۽ ٻيجل پاڻ ۾ ملي هڪ ٿي ويا.

چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____

"ليکڪ" بابت

رشيد سمون مشهور سنڌي فورم سنڌ سلامت جو باني ۽ منتظمِ اعليٰ آهي. پان هر وقت سنڌي ٻولي سنڌي ٻولي کي انٽرنيٽ تي عام ڪرڻ جي جستجو ۾ رهي ٿو..