جو ڏيهُه ڏاڏاڻِئا آئِيو، پَيرَين تِهِ پُئان

جو ڏيهُه ڏاڏاڻِئا آئِيو، پَيرَين تِهِ پُئان

سانگائِتُوءَ سَيدُ چَي، سَندِيُون چِتَ چُئان

هِتَي تان نه هُئان، حَرفُ لَٿَي هَيڪَڙَي

سُرُ مارُئِي

ڏَيھُ = وطن، ملڪ

ڏاڏاڻِئا = ڏاڏاڻن جي، اباڻن جي

تِهِ = تنهن

پُئان = پونديس

سانگائِتُوءَ = سانگائتو، سڱ وارو، مڙس

سَندِيُون چِتُ چُئان = دل جا احوال اوريان

هُئان = هجان، ترسان، رهان

حَرفُ لَٿَي هَيڪَڙَي = هڪ اکر ڳالهائڻ جيترو وقت، گهڙي، پل بہ

بيت جو پس منظر

~ اباڻن جَي ملڪ جو ڪو ماڻهو آيو تہ سندس پيرين پونديس.

~ پنهنجي مڙس سان شڪايتون ۽ دل جا احوال اورينديس.

~ هڪ گهڙي بہ هتي نہ رهنديس، پنهنجي ملڪ وينديس

سمجهاڻي

مارئيءَ کي عمر جي قيد ۾ رهندي ڪافي عرصو لنگهي ويو آهي، پر ڪير ملڻ ڪونہ آيو آهي. مارئيءَ کي اباڻن جي، سهيلين جي ۽ پنهنجي محبوب جي سڪ ۽ اڪير ڏاڍو تڙپائي ٿي. تڏهن مارئي چئي ٿي :

منهنجي اباڻن جَي ملڪ ٿر مان جيڪر ڪو ماڻهون اچي تہ سندس پيرين پونديس، ايلاز ڪنديس ۽ منٿون ڪنديس تہ مونکي پاڻ سان وٺي هلو. پر جيڪڏهن منهنجي سار لهڻ منهنجو محبوب مڙس اچي تہ ساڻس دل جا احوال اوريان، شڪايتون ڪيان، ميارون ۽ ڏوراپا ڏيان تہ توهان ڪا سار ناهي لڌي. عمر جي ڪوٽ ۾ هڪ اکر ڳالهائڻ جيترو وقت بہ نہ ترسان، هڪ گهڙي ۽ هڪ پل نہ رهان ۽ ساڻس گڏ پنهنجي ملڪ ٿر هلي وڃان.

چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل

____

"ليکڪ" بابت

رشيد سمون مشهور سنڌي فورم سنڌ سلامت جو باني ۽ منتظمِ اعليٰ آهي. پان هر وقت سنڌي ٻولي سنڌي ٻولي کي انٽرنيٽ تي عام ڪرڻ جي جستجو ۾ رهي ٿو..